Adım Orman

Söze nasıl başlasam hayır başlasam bile nasıl sonlandırsam ?

İlk defa elim kolum bağlı bir şekilde yaşanılanları izlemek zorunda kalıyorum ve şunu anladım ki çaresizlik gerçekten zor ! Bir şeyler yapmak isteyip de yapamamak.Bir şeyler söylemek isteyip de söyleyememek.

İnsanım, hayvanım, ormanım;ben aslında nefes alan bir canlıyım.

Birilerini incitmekten korkarım hele ki '' canlı'' ise,

Kimi zaman ağlarım hiç tanımadığım insanlara,

Ağlarım, gülerim, kıskanırım, severim...

Çünkü ben insanım,

İnsana zulmeden benden midir ? diye düşünürüm,

Hayvana zulmeden insan mıdır ? diye düşünürüm,

Ya benim ağacıma dokunan,

Her şeyden öte insan bir insanın canına nasıl kast eder ?

Nasıl gözü kararır kimden bu emri alır ?

Hiç hiç aklına gelir mi anası, babası, kardeşi belki de sevdiği !

Ekmek parası derler ya acaba bu ekmek helal midir?

Kimin kanı hatta kimlerin kanı o ekmeğe bulaştı bunu düşünür mü ?

Bahane üzerine bahane üretmek sana mı yakışır ?

Ben insanım; İnsan olduğum için mi zulüm görürüm.

Hakkımı arayamıyorsam nerede kaldı benim insanlığım ?

Üzülüyorum sana üzülüyorum; zavallısın, yalnızsın ve büyük bir utanç kaynağısın.

Burada çaresizlik içerisin de sadece izliyorum,

Her defasında da keşkelerim oluyor.

....

İNSANLIK

Aynıydı gökyüzümüz

Savrulduk her birimiz

İnsanlığa ne oldu

Masumdu gözlerimiz

Adildi kalplerimiz

İnsanlığa ne oldu

Ormandık kül olduk

İnsandık kul olduk

Kaybettik savrulduk

Ayrıldık ayrı kaldık

Bittik artık

Farklıydı seslerimiz

Aynıydı gerçeğimiz

İnsanlığa ne oldu

Berraktı umutlarımız

Çekingendi hırslarımız

İnsanlığa ne oldu?

Ormandık kül olduk

İnsandık kul olduk

Kaybettik savrulduk

Ayrıldık ayrı kaldık

ŞEBNEM FERAH